Roo Rescue

Oktober 2009 Vorige maand reisde ik af naar het Koala Hospital om nieuw materiaal voor deze site te verzamelen. Het voelde alsof ik nooit was weggeweest! Werken in de buitenverblijven, assisteren in de behandelkamer, rondleidingen geven aan het publiek, het ging weer als vanzelf. Ons ziekenhuis heeft uitsluitend koala's als patiënten. Dat betekent echter niet dat we andere dieren in nood negeren. Zo werden wij eind september gebeld door een lokale bewoner, die vroeger als vrijwilliger bij ons werkte. De bewoner meldde dat in zijn voortuin een kangoeroe stond met een gewonde poot. Op zoek naar voedsel stak het dier de weg over, waarbij hij ternauwernood aan een auto ontsnapte. De bestuurder kon echter niet voorkomen dat hij over één van de achterpoten reed. Cheyne, de supervisor van het hospital, vraagt of ik wil helpen het dier te vangen. Aangezien op pad gaan met Cheyne doorgaans actie betekent, is mijn standaard antwoord: "Uiteraard!" Met Peter erbij gaan we op stap. Peter is in de weekenden teamleider. Hij is begin zestig en een man naar mijn hart! Hij heeft een fantastisch gevoel voor humor, staat als een klein kind te dansen als hij chocolade krijgt en heeft een markante kop, met even markante snor. Wanneer we bij het huis van de beller aankomen treffen we de kangoeroe inderdaad in de voortuin aan. Hij beweegt zich vrijwel niet. Af en toe likt hij aan zijn linkervoet. De voortuin ligt dicht tegen de autoweg aan. Het is zaak het dier te vangen voordat hij in beweging komt en mogelijk opnieuw de autoweg op hopt. Nu is het probleem met kangoeroes dat ze stress slecht kunnen verdragen. Wanneer een kangoeroe extreme spanning ervaart, kan dat binnen een paar minuten leiden tot een aandoening van de hartspier. Het gevolg is dat het dier van het ene moment op het andere dood kan omvallen. Dit heet stress myopathy. Het is dus zaak snel te handelen! Roo in de voortuin Cheyne duwt een rood plastic sneeuwnet in mijn handen. Eenzelfde soort netten zie ik regelmatig in de uitzendingen van Animal Cops Houston voorbij komen. Daar worden ze gebruikt om paarden op een vreedzame manier bijeen te drijven. Samen met een andere vrijwilliger moet ik in eenzelfde stijl de linkerkant van de tuin afschermen. Hierdoor kan de kangoeroe alleen nog naar de rechterkant, waar Cheyne hem staat op te wachten. Het plan is dat zij hem voorzichtig nadert, bij de staart grijpt en tegen de grond werkt. Vanuit mijn positie kan ik Cheyne wél aanwijzingen horen geven maar niet zien. Na wat mislukte ontsnappingspogingen van de kangoeroe - ons sneeuwnet werkt! - hoor ik aan haar kreten dat ze hem te pakken heeft. Ik laat het net los en snel erop af om te helpen. Cheyne ligt half voorover op haar knieën op de kangoeroe, haar hoofd bij zijn achterlijf en haar handen stevig om de staart geklemd. De kop van het dier steekt tussen haar schoenen naar buiten. Ik kijk hem recht in de ogen, terwijl een diep gegrom aan zijn keel ontsnapt. Het heeft iets dreigends. Achter Cheyne zak ik op mijn knieën in het gras. Zo kan ik net met mijn handen tussen haar voeten komen. Peter staat naast ons klaar en geeft mij een canvaszak. Na wat gewurm lukt het mij de kop van het dier erin te krijgen zonder het vel van mijn vingers te verliezen. Niet veel later steekt alleen de linkerpoot uit de zak. Iemand giet snel een ontsmettingsmiddel over de wond. Nu ik hem heb aangeraakt krijgt hij op een vreemde manier persoonlijkheid voor me. In dat moment geef ik hem in gedachten de naam "Roo". Roo kan niet in gevangenschap worden genomen. De stress zou hem fataal worden. Cheyne inspecteert de wond en concludeert dat Roo het met deze korte behandeling wel gaat redden. Belangrijk is nu eerst hem direct uit te zetten. Door ervaring met onze koala's ben ik gewend dat dieren rustig worden zodra de ogen worden afgeschermd. Roo heeft dat hoofdstuk van "animal behavior" kennelijk gemist. Hij trapt onafgebroken tegen de bovenkant van de canvas zak. Daarbij gromt hij opnieuw en weet zich uit de zak te wurmen. Ik ben onder de indruk van zijn sterke achterpoten. Ik had al eerder over die kracht gehoord. Nu ik het van dichtbij ervaar wordt goed duidelijk wat het inhoudt. Roo trapt vervaarlijk. Met zijn vlijmscherpe nagels kan hij ons moeiteloos openrijten. Het is zaak hem snel opnieuw in die zak te krijgen. Cheyne houdt hem in dezelfde houding in bedwang en grapt dat ze zich in deze positie ietwat kwetsbaar voelt. Haar bezorgde ondertoon ontgaat mij echter niet. En inderdaad, als de kangoeroe nu bijt zal ze er een lelijke wond op een lastige plek aan over houden. Bij de eerste gelegenheid die Roo mij geeft werk ik de zak opnieuw over zijn kop. Het lukt mij ook een deel van zijn bovenlijf erin te krijgen. Peter en de anderen snellen toe om hem verder in de zak te werken. Terwijl wij ons in het zweet werken legt een filmploeg van National Geographic alles op film vast. De filmploeg loopt al een paar dagen met ons mee. Dit is voor hen een prachtige opname! Een meter of 60 achter het huis ligt de rand van een klein bos. Met drie man dragen we Roo er naartoe en bevrijden hem uit de zak. Hij kijkt ons onderzoekend aan en hopt een eindje verder. Na een paar minuten besluiten we hem met rust te laten. Hij is op een veilige plek en redt zich verder wel. home