|
Amber in het Koalaziekenhuis |
|
Intro Tijdens de reizigersbeurs in november jl. verscheen Amber aan onze stand met de vraag of er vrijwilligerswerk in het Koala Hospital was. Niet lang daarna had ze het geregeld en op 15 januari 2006 is zij aan haar eerste werkdag begonnen. Amber schrijft haar eigen verslag: Wat doe je als je het even helemaal hebt gehad met je gejaagde kantoorbaan? Het gevoel hebt dat je er hoognodig een poosje tussenuit moet om even bij te tanken en je zinnen te verzetten... Juist, je vertrekt naar het stadje Port Macquarie aan de oostkust van Australië om daar vier weken lang koala's te verzorgen. Mijn koala avontuur begon afgelopen zondag, 15 januari. Ik werd om acht uur 's ochtends bij het hospitaal verwacht en had begrepen dat het vanaf het hostel waar ik verbleef (Port Macquarie Backpackers) een half uurtje lopen zou zijn. De hosteleigenaar Tony had me al aangeboden dat, mocht ik dat willen, ik wel een fiets van het hostel kon gebruiken maar ik dacht nog, joh dat kleine stukje lopen lukt mij best. Daar komt bij dat een beetje beweging wel goed zou zijn voor m'n toch al niet geweldige conditie/uithoudingsvermogen. Vooral 's ochtends als het nog niet zo warm is. NIET DUS! Het was om half acht bloedheet en omdat ik geen sokken had aangedaan en de weg dan weer schuin naar beneden, dan weer omhoog ging, voelde ik na amper tien minuten al een blaar onder m'n voet. Uiteindelijk kwam ik half kreupel en zwetend als een otter bij het ziekenhuis aan (vanaf nu ga ik dus met de fiets!). Had het idee dat ik minstens drie kwartier onderweg was geweest, maar gek genoeg was het precies dertig minuten.
Ik werd verwelkomd door een meisje dat iets jonger was dan ik, Shannon. Ze keek nogal verbaasd en leek me niet te verwachten, maar in het aantekenboek zat wel een briefje van Cheyne, de bazin van het hospital, met mijn naam erop. Ik mocht, bezweet en al, meteen mee met Ed(win), een (eigen)aardige vent van een jaar of 45 met in de verte nog wat Nederlands bloed. Eigenaardig omdat hij thuis twee kikkers hield waarvoor hij bij het hospitaal vliegen ving; in zo'n doosje waar je 'n filmrolletje in koopt... Een apart figuur dus maar ongevaarlijk. Enfin, ik had verwacht dat ik deze eerste dag zou mogen meekijken met Ed om dan later in de week zelf met de koala's aan de gang te gaan. Maar na tien minuten stond ik al een jonge koala te voeren, de gelukkige: Arncliff Yogi! Alle koala's hier krijgen elke dag een kleine hoeveelheid melkmengsel als aanvullende voeding op hun bladeren. Dit krijgen ze toegediend d.m.v. een soort pipetje dus je komt daardoor echt heeeel dicht bij ze. Omdat ik had begrepen dat er een hands-off policy is, ging ik er ook niet vanuit dat je ze mocht aanraken of aaien. Ze moeten tenslotte weer worden teruggezet in het wild. Ed vertelde me echter dat je ze ook hoort te controleren op teken en daarvoor moet je ze dus wel overal 'bevoelen'! Zat ik daar dus om half negen 's ochtends een koala te kroelen!! En hij vond het nog fijn ook (hij keek tenminste wel alsof ie het fijn vond) Echt geweldig! Het zijn ook nog eens ontzettend geestige beesten en een stuk minder agressief dan ik had verwacht.
Niet alleen de yards maar ook de intensive care units die zich binnen in een aparte vleugel bevinden, worden elke dag verschoond. Hier bevinden zich de speciale gevallen waaronder de zogenaamde 'wet bottom patiënten'. Deze koala's lijden aan een zeer besmettelijke infectieziekte chlamydia die niet alleen zorgt voor een pijnlijk en nat achterste, maar ook kan overslaan op de ogen. De aandoening staat bekend als soa maar kan ook worden doorgegeven van moeder op kind (joey) en als een gezonde koala op een tak gaat zitten waar zich eerder een geinfecteerde koala bevond. Momenteel worden twee 'wet bottoms' in de i.c. geobserveerd en onderzocht door een dierenarts (Damien) van de Universiteit van Sydney. Er is namelijk nog maar weinig bekend over hoe en waardoor deze ziekte ontstaat en vooral op welke manier hij het beste te behandelen is. Ik heb gisteren trouwens nog mogen assisteren tijdens het onderzoek. Mocht het verdovingsmasker vashouden terwijl Damien een catheter aanbracht. Erg interessant om dit alles van zo dichtbij mee te maken. Oh ja, en er is ook nog een jonge sugar glider binnengebracht. Hij is nog maar heel klein, ongeveer zo groot als een hamster en kan nog niet ' vliegen'. Wel kun je al zien dat hij tussen z'n vingertjes een soort vliesjes heeft zitten en dat er iets van huid tussen z'n voor- en achterpoten begint te groeien. |
