|
Verhalen
|
|
Zo werd ik vrijwilliger van het Koalaziekenhuis Door: Carla Sluiter Tijdens mijn reis door Australië in oktober en november 2000, belandde ik in Port Macquarie. Ik had deze stop speciaal ingelast omdat ik in de YHA gids had gelezen dat Port Macquarie een Koala Hospital had. En wie gaat er nou naar Australië, zonder er moeite voor te doen dit nationale symbool van Oz van dichtbij te zien? 
Ik had mazzel want ik kwam om 14.45 uur met de bus aan en het Koala Hospital
ging om 15.00 uur open voor het publiek. De koala's hadden ook mazzel, want er
waren er op dat moment niet veel opgenomen. Gelukkig maar, want als je ziet
hoe sommige van ze eraan toe zijn als ze binnen worden gebracht, dan schieten de tranen spontaan in je ogen. En dan zag ik alleen nog maar de foto's.
Een uiterst aardige dame vertelde mij vol passie over het wel en wee van "hun" koala's. En zo voelen zij dat echt; de mensen die daar werken doen alles vanuit hun liefde en zorg voor die diertjes. Het zijn allemaal vrijwilligers en een aantal was van een leeftijd waarop men in ons land heerlijk van het pensioen geniet. Opmerkelijk vond ik dat die aardige dame ook interesse had in de bezoekers. Ik heb toch aardig wat ervaring in het interviewen van mensen, maar van haar kon ik nog wat leren. En dan ook echt geïnteresseerd hè, fair dinkum mate! De koala's die na hun verpleging weer gezond worden verklaard, worden opnieuw uitgezet in de natuur. Op de volgende paginas kun je een aantal "uit het leven gegrepen" verhalen lezen om je een beter idee te geven. 
Toen eind december (2001) de bosbranden in alle hevigheid rond Sydney uitbraken
(sommige spontaan maar veel door onnadenkende schepsels aangestoken)
gingen mijn gedachten uit naar mijn "furry friends" en ik moest gewoon weten hoe
het er in het Koala Hospital aan toe ging. Dus op een ochtend om 06.30 uur de telefoon
gepakt en naar de andere kant van de wereld gebeld, waar het op dat moment 16.30 uur
was. Nu ligt Port Macquarie een aantal uren rijden van Sydney vandaan, dus er waren
in het Hospital nog geen verbrande koala's binnengebracht. Wel wist een, opnieuw
erg aardige, oudere dame (Mrs. Thompson) mij te vertellen dat het 36 graden Celcius
was en dat de bush fires door de wind nogal aangewakkerd werden wat het blussen
bemoeilijkte. Donders 36 graden, een vreemde gewaarwording als je tijdens het telefoongesprek de sneeuw in je eigen tuin ziet liggen.
Door het snel om zich heen grijpende vuur hadden veel koala's - en ook andere dieren -
geen kans gekregen zich in veiligheid te brengen. Hele kolonies koala's werden hierdoor
uitgeroeid, zo vertelde Mrs. Thompson. In Port Macquarie werden de branden in januari en februari verwacht, de heetste periode van het jaar.
Naar later bleek wist Mrs. Thompson precies waar ze het over had, want eind januari werden de eerste brandslachtoffertjes het Koala Hospital binnen gebracht. Krasse oude dame trouwens; aan het eind van het gesprek vroeg ze en passant hoe de overgang naar de Euro was gegaan. Mrs. Thompson had mij het e-mail adres van Douglas Short - het toenmalige hoofd van het Koala Hospital - gegeven voor als ik meer informatie wilde. Na wat heen en weer gestuur van berichten ontstond een leuke electronische vriendschap tussen "Dougie" en mij. Douglas vertelde over het adoptieprogramma dat al enige jaren een succes is. Hiermee weet het Hospital zichzelf te ondersteunen, want steun van de Federale overheid of Staat is er niet. Maar het gaat verder, het Hospital heeft een eigen studiecentrum, waar onderzoek naar de koala en zijn natuurlijke leefomgeving wordt verricht. Meer hierover via Wie wij zijn. Nou goed, om een lang verhaal ietsjes korter te maken; het duurde niet lang voordat Dougie mij voorzichtig vroeg of ik geïnteresseerd was wat zaken in het Nederlands te vertalen. Er is nogal wat belangstelling van "us cloggies" voor het adopteren van koala's en Dougie vond het leuk om de adoptie ouders de informatie in hun eigen taal te versturen. Ik had natuurlijk kunnen weten dat hij niet veel later zou vragen of ik het adoptieprogramma voor Nederland zou willen runnen. Dus voor ik er erg in had was ik een Vrijwilliger-van-het-Koala-Hospital-op-afstand. Wat als hobby begon is inmiddels uitgegroeid tot een heuse Stichting. Het plezier in het werk is gebleven en neemt eigenlijk alleen maar toe! |
|